Adriaan Dijksen: strijder van het Nationaal Park

“Ik voel me geroepen om voor de Texelse natuur op te komen”

Hij noemt zichzelf het liefst natuurbeschermer. Adriaan Dijksen (78) werd geboren langs de bosrand van Nationaal Park Duinen van Texel en groeide op met de natuur. Zijn hele leven zet hij zich al in voor het natuurgebied, zelfs nog voordat het een Nationaal Park werd. Wat drijft deze Texelaar?

Het gezin Dijksen woonde praktisch in het Nationaal park. Samen met zijn tweelingbroer speelde Adriaan altijd buiten. “Als schooljochie was ik al geïnteresseerd in vogels. Een app had ik nog niet, alleen mijn ogen, oren en een verrekijker. Ik vond kraaien niet alleen mooi, maar ook interessant door hun gedrag. Een stelletje blijft hun hele leven bij elkaar. En ze hebben een hele sociale structuur. Weet je dat dit een hele intelligente vogel is?”

Omgeven door vogels

Toen Adriaan de kans kreeg om samen met zijn vrouw naar dit monumentale huis aan de rand van het Nationale Park in Den Hoorn te verhuizen, aarzelde hij geen moment. “We zijn omringd door natuur en hebben heel veel vogels in de tuin. Allerlei zangvogels, een kerkuil en een buizerd. Door de vogels te voeren kan ik ze bestuderen. Merels zijn gek op rozijnen. Mensen vragen ons wel eens: hebben jullie huisdieren? Wij hebben tuindieren. Zal ik je eens laten zien welke bijzondere nachtvlinders ik in de tuin heb gefotografeerd? Als je goed kijkt hebben ze prachtige kleuren en details!”

Puur natuur

Dijksen adviseert al jaren het bestuur van het Nationaal Park over het beschermen van het natuurgebied. Dit doet hij met een groep van 11 belanghebbenden uit verschillende hoeken. “We kijken mee naar issues die spelen in het park. Eerst ging het in het park alleen om de natuur, maar nu zijn er andere belangen bij gekomen: sport, recreatie en ondernemen. Dit legt een druk op de natuur. Hoe zorg je ervoor dat de druk niet te groot wordt en de natuur eronder lijdt? We moeten vaak op de rem trappen.

Soorten beschermen

Ook hebben we te maken met Natura2000. Daarin zijn richtlijnen vastgelegd om bepaalde soorten te beschermen. Dit betekent dat er soms gemaaid, gehakt en gezaagd wordt om zeldzame soorten te beschermen. Maar is dat altijd nodig? Want de natuur gaat haar eigen gang en verandert nu eenmaal. Uitsterven is soms ook een natuurlijk proces. Als mens hebben we niet alles in de hand.

Laat de natuur haar gang gaan

Mijn visie is: je kan hoog en laag springen, maar de natuur verandert toch. Als ik een trekker door de duinen zie rijden en ze zie hakken en afvoeren, kan ik daar moeilijk mee omgaan. Moeten we stukken grond beschadigen om de natuur terug te brengen in de oorspronkelijke staat en de natuur naar onze hand zetten? Nee, wat mij betreft niet. Laat de natuur haar gang gaan!

Moeten duinen stuiven?

In het begin van de vorige eeuw had Texel stuivende duinen. Dit wil men weer terug brengen. Zo hoort het te zijn. Maar in die tijd was er veel meer zand, waardoor nieuwe duinvorming vanzelf ging. Nu hebben we te maken met natuurlijke duinafbraak. Waarom kunnen we deze verandering niet accepteren? Laatst waren de wandelpaden ondergelopen na heftige regenval. Laten we dit zo? Of zorgen we dat de paden weer begaanbaar worden gemaakt voor toeristen?"

Koppig en begaan

Het was voor Adriaan niet altijd makkelijk om zich in te zetten voor het park. Toch bleef hij volhouden. “Ik ben een stijfhoofd en mijn compassie met de natuur is groot. Ik voel me geroepen om voor de natuur op te komen. Weet je: natuur en mensen zijn gelijk. Wij leven dankzij de natuur. Een gras is ook belangrijk!

Zien wat er gebeurt

Ik loop al 50 jaar door de duinen en tel al heel lang vogels met de vogelwerkgroep. Ik heb de natuur zien veranderen. Niet alleen maar negatief, ook positief. Er zijn planten bij gekomen en de verhoudingen zijn veranderd. Maar het blijft een prachtig natuurgebied. Ik heb geen favoriete plek. De overgang van het bos naar het duin vind ik mooi, maar ook de Horsmeertjes, de Slufter en de Mokbaai. Ik kom er nog bijna dagelijks.

Voorbeeld aan mijn vader

Ik neem graag een voorbeeld aan mijn vader, die op zijn 80e nog een bijenzwerm uit de boom haalde. Zolang mijn hersenen en mijn benen het nog doen, ga ik door. Het blijft leuk, het samenwerken met mensen, het geven van een stem aan de planten en dieren. En ik geniet nog volop van de prachtige natuur.”